nazlicicek

1 Ocak 2013 Salı

Hüzünlendim.... Hem de çok.....

Gönderen nazlicicek zaman: 00:33

nazlicicek: Bir vardı, bir yoktu… Bir nazlı çiçek… Evvel zamanların birinde üzücü şeyler yaşadı, çok üzüldü, çok yoruldu… Az kalsın pes edecek, kendini bırakacaktı… Ama olmazdı.. Tutunacak bir şeyler bulmalı, azıcık ta olsa mutlu olup, ayakta durmalıydı… Düşündü taşındı... Çevresine bakındı.. En yakınından, yaşadığı evden başlamalı, hayatına bir değişiklik katmalı, belki de biçmeli,dikmeli,boyamalıydı.. Bunlar onu oyalardı… Çalıştı, uğraştı,oyalandı… Ortaya bir şeyler çıkardı.. Mutlu etti onu her yaptığı.. Hayatın gayesi muhakkak daha büyük, daha başkaydı…Ama bunların; O’nu mutlu edecek, zor zamanda hayata bağlayacak incecik bir dal olduğunu da anladı… Bu küçük mutluluklarla epey oyalandı, vakit harcadı.. Bir zaman sonra; Yetmedi kendisinin görmesi kendi yaptığını.. “Her cemal ve kemal sahibi, kendi cemal ve kemalini görmek ve göstermek ister..” diye okumuştu. Hatırladı…. “Görülmek”, “Takdir Edilmek” insan için benlik’ten gelirdi belki ama; herkesin hakkıydı… İçinden geliveren ; “Bilinmek” isteğini bastırmadı.. Belki o istek, yeni arkadaşlıkların, dostlukların da kapısını aralardı… Ve işte; O da bu hayali dünyada kendine küçücük bir yer ayırdı…