Dikiş Makinem Bozuldu Ama Benim...

Canım makinem, tıkır mıkır, tıkır mıkır dikerken; önce biraz sesi değişti... Sonra bir yanık kokusu yayıldı.. (balata kokusu olur ya hani... ) Sonra... Sonra Durdu !!! Bi daha da çalışmadı... :((

Ama ben suçluyum.. Daha o yanık kokusunu duyduğumda bir gariplik olduğunu anlamama rağmen durdum mu? Durmadım...Oh olsun bana.. Aldığımdan beri de hiç yağlamamıştım zaten zavallıyı, motoru yakmışız... Doktoru öyle dedi..

Halbuki, çok işim vaar.. Resimde gördüğünüz şu minik kalpli lavanta keseleri beni bekliyorlar dikilmek  için..

Bu gördükleriniz, çok önceleri deneme amaçlı dikilmiş olup yaklaşık 10 tanesi geçen kandilde, geceyi anlamlı geçirmek için evime davet edip misafir ettiğim arkadaşlarıma hediye edildiler..Geri kalanlar da, canım çiçeğimin saksısına iliştirilerek poz vermişlerdi daha sonra..( Çok ta yakışmışlar oraya di mi.. )

Bir hafta kadar önce de, şehir dışından bir arkadaşım aynılarından çok sayıda sipariş verdi... O da Kutlu Doğum vesilesiyle tanıdıklarına hediye edecekmiş.. Tam o iş üzerindeydim, mini mini kalpler dikmekteydim ki pes etti makinem...

Şimdi doktorda, organ nakli bekliyor... Doktoru, çok tecrübeli, yaşlı mı yaşlı, tonton bir amca.. Hatta tonton bir "dede" diyeyim..Rahmetli dedemle arkadaş bile çıktılar sohbet ederken, o derece yani.. Çatalca'da onu bulduğuma çok şükrettim ama; çünkü servis, buraya gelmeleri için bir kaç hafta beklemem gerektiğini söylemişti.. İyi olacak inşallah...

Makineme üzüldüm ama, onun sebebine, Ziya Dede ile tanışmak varmış.. Mutlu oldum.. Görünce çok şaşırmıştım..Küçücük bir dükkanda, önünde içini dışına döktüğü eski bir makine, elinde küçücük küçücük aletlerle ağır ağır hareket ederek uğraşıp duruyordu.  O yaşta, hafif bükülmüş beli, gözünde gözlükleriyle hala o ince işi yapıyor olması  bir sürü his yaşattı, hepsi de birbirinden farklı... Onun için ayrı bir post yazarım belki. Fotoğrafını çekmeme izin verirse...

Hmm, fotoğrafçılık maceramı henüz bilmiyorsunuz siz değil mi.. Onu da yazarım.. Ama bir sonraki yazıya...